Vastzitten. In jezelf, in je hoofd, in je leven. Herken je dat?

Dat gevoel dat je niet meer weet hoe je in beweging moet komen of waar je naartoe wilt. Soms klampen we ons dan vast aan wat we kennen, ook al helpt het ons eigenlijk niet meer.

In het taoïsme en boeddhisme wordt het leven vaak vergeleken met een rivier. We worden allemaal geboren in onze eigen stroom en uiteindelijk monden we uit in de zee, het einde van het leven.

Een troostrijk beeld, vind ik.

Onderweg in die rivier komen we van alles tegen. Denk aan wortels langs de oever waar we ons aan vastgrijpen — oude patronen, overtuigingen of gewoontes die moeilijk te doorbreken zijn. Of het gevoel dat het water stilstaat, dat er niets meer beweegt.

Maar niets is minder waar.

Zelfs als je het niet voelt: je bént in beweging. Je lichaam bevestigt dat op een fascinerende manier:

• De gemiddelde cel in je lichaam is 7 jaar oud

• Je huid vernieuwt zich elk jaar

• Je skelet wordt elke 10 jaar vervangen

• Je lever is om de 2 jaar als nieuw

Zonder dat je er iets voor hoeft te doen, vernieuwt je lichaam zich voortdurend. Je bent onderdeel van een voortdurende stroom van verandering.

Ook als therapeut merk ik hoe makkelijk het is om zelf te verstarren. Soms houd ik me ook vast aan iets ouds, vertrouwds. Maar steeds opnieuw probeer ik mijn benen in de rivier te laten zakken, te voelen wat de stroom doet — en op het juiste moment los te laten en iets nieuws toe te laten.

Het vraagt moed om je over te geven aan het leven zoals het zich aandient. Om te onderzoeken, leren, proberen, vallen en opstaan.

Maar weet: je bént in beweging.

Zelfs als je het gevoel hebt dat je stilstaat.😉

Herken jij dit ook? Hoe blijf jij in beweging, juist als alles stil lijkt te staan? Ik hoor graag jouw ervaringen of inzichten. 🙏🏻